Vorige week vrijdag (18 maart 2022) liep ik in de stad S… langs een kanaal. Ik maakte een zogenaamde ‘lunchwandeling’ (lang voordat dat trending werd, deed ik dat al). Na dagenlang te kort buiten te zijn geweest, snakte ik naar frisse lucht.
Het was zonnig weer, mijn humeur hield daarmee gelijke tred, ik mijmerde wat voor mij heen, liet mijn gedachten dobberen in het kanaal. Maar er kwam een abrupt einde aan deze wolkenloze stemming.
In ieder mens schuilt een voyeur en omdat ik af en toe verdacht veel op een mens lijk, keek ik onbekommerd bij de huizen naar binnen.
Zodoende zag ik op een gegeven moment achter een zolderraam een spreeuw zitten. Hij probeerde duidelijk naar buiten te komen, maar het raam – en ook de twee andere ramen daarnaast – zaten potdicht. De arme vogel vloog van venster naar venster, maar kon nergens een uitweg vinden.
Hij hield zijn kopje een beetje schuin, nadenkend, leek het wel, alsof hij zat te overwegen hoe het toch mogelijk was dat hij de vrijheid daarbuiten wel zag, maar dat er iets was dat hem ervan weerhield daar te komen.
Er was niemand thuis en ik moest de spreeuw dus aan zijn lot overlaten. De kans was groot dat het diertje het niet zou overleven. Het was geen prettig gezicht en ik liep maar snel verder.
Daardoor moest ik terugdenken aan een vergelijkbaar triest geval, waar ik lang geleden getuige van moest zijn: ik was nog ‘jong en schoon’ en ik liep onbekommerd rond in zonnig Parijs. Zodoende raakte ik verzeild bij de oranjerie van de Tuilerieën. Het was veel te mooi weer om er naar binnen te gaan, daarom liep ik er langs.
Aan de binnenkant, over de hele breedte van reusachtige broeikas, vloog een merel vertwijfeld heen en weer: de arme vogel was duidelijk opgesloten en leek nu op zoek naar een uitweg, om wederom vrijuit in de buitenlucht rond te vliegen.
Aan de buitenkant, in spiegelbeeld, vloog een merel met zijn gevangen soortgenoot mee. Het was of hij op een bepaalde manier solidair wilde zijn met zijn opgesloten evenbeeld. Ik volgde deze bizarre en tragische spiegeldans even, maar liep toen maar verder, omdat ik het niet kon aanzien.
Gelukkig hoorde ik gisteren (25 maart 2022) dat de spreeuw in S… de vrijheid hervonden had: toen ik tijdens mijn gebruikelijke middagpauzewandeling wederom langs het huis kwam en een blik bij de zolderramen naar binnen wierp, parkeerde juist de buurman zijn auto voor zijn huis. Toen hij uitstapte, kon ik het niet laten om bij hem na te vragen of hij wist van de opgesloten spreeuw en, zo ja, wat er van de vogel geworden was. Ja, hij had daarover gehoord en ja, de vogel was weer in vrijheid gesteld.
Noem het overdreven, maar ik liep na die mededelingen verder met een verlicht hart.
