Gisteren (26 februari 2021) bracht een van mijn zwerftochten-te-voet door de stad Groningen mij bij de spoorwegovergang aan de Peizerweg.
Daar stond, op een doodlopend stuk spoor naast de andere rails die westwaarts leiden, een stootblok dat de intrigerende tekst ‘Fixstop OK’ droeg. In eerste instantie vond ik dat klinken als codetaal voor een heroïneverslaafde: hij (of zij natuurlijk; ik zou niet willen dat jullie denken dat ik niet woke ben:-) was ergens langs geweest waar hij een prettige ‘fix’ in zijn arm had gezet. Voordat hij in een prettige roes zijn weg had vervolgd, had hij, zoals een hotelbezoeker in een gastenboek, een korte, lovende recensie geschreven. Zoiets.
Maar nee, daar was het de omgeving niet naar. Dus raadpleegde ik eenmaal weer thuis internet en daar was het meteen bij de eerste hit raak: een ‘Fixstop’ is ‘een spoorbeëindigingsconstructie – oftewel stootjuk’ (‘spoorbeëindigingsconstructie’… wauw, wat een mooie, eh, taalconstructie! Maar dit terzijde.).
Raadsel opgelost, maar de werkelijkheid was dus weer eens prozaïscher dan de gedroomde, duister-romantische realiteit.
Toen ik er nog eens over nadacht, bedacht ik echter dat het nuchtere stootjuk en de van heroïne stonede junkie wellicht toch dichter bij elkaar lagen dan ik in eerste instantie had vermoed: die zalige shot blijkt immers altijd de opmaat te zijn tot een bestaan vol ‘junkieverdriet’ waarbij de verslaafde zijn leven niet meer op de rails heeft en uiteindelijk op dood spoor belandt tot het ruw op een stootjuk botst en voorgoed tot stilstand komt.
