Vandaag (10 juli 2014) zijn wij Nederlanders collectief aan het bijkomen van De Grote Kater. Wéér geen wereldkampioen; wat zeg ik: niet eens door naar de finale. Zullen wij ooit, zoals Brazilië of Duitsland, die felbegeerde ster op ons voetbalshirt mogen dragen? Ik betwijfel het.
In 1974 waren we er dichtbij, toen mijn held Johan Cruijff in de finale tegen Duitsland nota bene in de allereerste minuten magistraal doorbrak, gevloerd werd in het strafschopgebied en een penalty meekreeg.
In 1978…, nee, hou op, ‘Rensenbrink’, ‘paal’, die twee woorden zijn genoeg om ook die wond weer open te rijten. En nu, in 2014, grijpen we wéér naast die beker. Zullen we hem ooit de lucht in houden?
Dan zullen we toch eerst dat steeds weer opduikende trauma moeten bezweren. Het trauma dat de naam draagt: Wij Kunnen De Druk Van Penalties Nemen Niet Aan Als Het Er Echt Om Spant. Wie laat nou Vlaar de allereerste strafschop nemen? Dat laat je toch aan Van Persie over? Of aan Robben? Ach, laat ik er maar over ophouden… Ik heb er tenslotte geen verstand van.
Nu de WK-droom over is voor Nederland en we weer vier jaar moeten wachten op een volgende kans, mag ik mij onbekommerd laten vallen in de valkuil van Nostalgie. Mag dat? Jazeker… van mijzelf.
Op deze dag van nationale rouw lees ik namelijk in de dode bomenvariant van De Volkskrant over het e-book. Het artikel heeft als inzet de vraag of je een e-book mag doorverkopen als een tweedehands exemplaar. Het blijft in principe immers altijd nieuw (dit in tegenstelling tot een papieren boek waaraan je – gelukkig – kunt zien dat het nieuwe eraf is).
Begrijp me goed, ik verzet me niet tegen de digitale versie van boeken, maar in het e-booktijdperk zul je nooit meer zo´n prachtig gedicht als Winnetou van Gerrit Achterberg kunnen maken of doorvoelen:
WINNETOU
O oude boek met zijn aparte geur.
Zoet en verzaligd uur,
dat ik u las en zat in suizen neer,
om ons tesaamgetrokken tot een muur.
Sinds braken de gebeurtenissen door
des levens en teloor
ging uw verhaal in het wereldrumoer.
En mijn geheugen wist uw woord niet meer.
Hier vinden wij elkaar eindelijk weer.
Gij hieldt dezelfde kleur.
De blanke tovercirkel van weleer
opent zich en ik sluit de deur.
Opnieuw begint het zoeken van het spoor.
Gerrit Achterberg
