De weersomstandigheden vandaag (10 oktober 2021) waren ideaal voor een hardloopwedstrijd: er scheen een vriendelijk zonnetje, waardoor het 15, 16 °C werd en er stond vrijwel geen wind. Ja, dáár kan het niet aan gelegen hebben dat ik mijn langzaamste tijd ever op deze afstand liep: 31:59…
Twee jaar geleden had ik de 4 Mijl nog nét binnen het half uur kunnen houden: toen bracht ik nog 29.52 op de klokken. Maar goed, we waren dus twee jaar verder en zo’n tijdsverloop heeft na je vijftigste over het algemeen geen goede invloed op je loopsnelheid.
De dag was te mooi om ontevreden te zijn, maar men zal het mij niet kwalijk nemen dat ik niet laaiend enthousiast was over mijn prestatie. Kijk, dat je na je vijfenvijftigste elk jaar bij het hardlopen (iets) moet inleveren op je basissnelheid, daar kan ik vrede mee hebben, maar in twee jaar maar liefst twee minuten langzamer gaan lopen op een afstand die je al veel vaker onder je voeten door hebt zien gaan, ja, dat doet pijn.
Vanuit mijn naaste omgeving hoorde ik van verschillende kanten geluiden die de teneur hadden ‘Kijk naar die en die, die staan er slechter voor dan jij’, ‘je bent bijna zestig en dan loop je nog zo’n tijd? Wees blij!’ en ‘Het gaat er toch om dát je loopt? Je moet niet zo op die eindtijd letten!’
En dat is allemaal waar, maar er is altijd een stem in mij die zegt dat ik daar niet teveel naar moet luisteren; het is een beetje als die prachtige passage in The long goodbye van Raymond Chandler waarin protagonist Philip Marlowe de twee delen die in hem huizen overpeinst; een dat hem influistert de gemakkelijke weg te kiezen, te blijven hangen in zijn geboortedorp, te gaan werken in de gereedschappenwinkel aldaar en te trouwen met de dochter van de baas met wie hij dan vijf kinderen gaat krijgen.
Maar er is (gelukkig voor ons lezers:-) dat andere deel in hem dat Marlowe laat walgen van dat risicoloze burgermansbestaan en hem in allerlei avonturen stort waarin hij gevaar loopt, soms in elkaar geslagen wordt en waarin niets vanzelf gaat. En ondanks alle ongemak en gevaar geeft Marlowe veruit de voorkeur aan juist dát bestaan.
Iets dergelijks geldt voor mij: als het aan mijn moeder zaliger had gelegen, had ik in feite ál mijn ambities terzijde geschoven, zowel op artistiek als sportief gebied. En hoe ik mijn moeder ook hoogachtte, daarin wilde ik beslist niet naar haar luisteren.
Maar goed, terug naar de 4 Mijl. Ik zie ook wel in dat voor een man van ruim 58 de tijd gekomen is om zijn ambities wat bij te stellen. Maar dat betekent toch niet dat ik helemaal geen ambities meer mag hebben?
Daarom: liggen de tijden van ‘de 4 Mijl binnen het half uur lopen’ voorgoed achter mij? vroeg ik mij vandaag licht weemoedig af nadat ik de 4 Mijl had gelopen. Het lijkt er wel op, maar desondanks ga ik volgend jaar proberen in ieder geval de tijd van dit jaar te verbeteren en – wie weet – toch nog een keer binnen het half uur de 4 Mijl te lopen..
