zijn fantastische zang.
Eergisteren (4 mei 2025) kwam ik terug van een korte tussendoorvakantie in Duitsland, het Odenwald om precies te zijn. Het was eigenlijk een familiebezoek, maar omdat ik in die vier dagen van mijn verblijf ook een paar stedentrips maakte (naar mijn geliefde plaats Heidelberg en – voor het eerst in mijn leven – naar de met Maarten Luther en de Nibelungen zo sterk verbonden stad Worms), voelde het aan als een echte minivakantie, compleet met gulle pullen bier en forse stukken Torte.
Op de heenweg (op 29 april) zag ik, al in het begin van de reis, opvallend veel ooievaars en dat bleek de opmaat voor een behoorlijk vogelrijke tussendoorvakantie te zijn: toen ik nog maar net op mijn vakantieadres was aangekomen en buiten ging zitten, hoorde ik de roep van de groene specht (die sterk aan gelach doet denken, wat hem daarom in Duitsland soms de bijnaam ‘der lachende Hans‘ oplevert).
Die avond ging mijn ‘vogelbeleving’ om zo te zeggen nog een octaaf omhoog met de zang van … een nachtegaal! Die had ik al heel lang niet gehoord, sterker nog: ik kon me niet meer heugen wanneer ik hem voor het laatst had mogen waarnemen.
De nachten daarna zou hij (want het altijd het mannetje van de nachtegaal dat zingt, overdag om zijn territorium af te bakenen en ’s nachts om een vrouwtje te lokken) mij nog menig uurtje aangenaam wakker houden met zijn ‘crescendo van slepende duu-duu-duu’s dat met een paar schallende tjuk-tjuk’s wordt afgesloten’ (dixit Vogelbescherming Nederland op haar subwebsite ‘Onsterfelijke nachtegalen‘ waar ik ook het bekende gedicht van J.C. Bloem heb afgeplukt:
‘Ik heb van ’t leven vrijwel niets verwacht,
’t Geluk is nu eenmaal niet te achterhalen.
Wat geeft het? – In de koude voorjaarsnacht
Zingen de onsterfelijke nachtegalen.‘
‘De Nachtegalen’ – J.C. Bloem
Ik luisterde dus naar de nachtegaal, op dat moment nog niet wetend dat in het negentiende eeuwse Engels ‘listening to the nightingale‘ ‘seks hebben’ betekent (zie de link onder ‘Interessante informatie & weetjes’, vierde bullet point). Het is maar dat jullie het weten.
De dag na mijn aankomst in W… liep ik hard (nou ja, liep ik ‘niet zo zacht’: mijn gemiddelde looptijd bedroeg een schamele 10 km/u…) in het Dämmelwald. Naast de grote bonte specht en de groene specht hoorde ik verschillende malen… de wielewaal.
In een weblogbijdrage van 9 januari 2022 schreef ik nog somber: ‘Ik had stille hoop dat ik nog jarenlang kon genieten van de aanwezigheid van wielewalen in dat snippertje bos tussen bebouwing en wegen, maar ik heb er een hard hoofd in dat ik de wielewaal ooit nog terugzie of -hoor in het Dämmelwald.’
Dat bleek – gelukkig – wat al te zwartgallig: tijdens mijn drie hardloopsessies van eind april/begin mei van dit jaar hoorde ik alle drie keer de wielewaal – diverse keren.
En nog was de koek niet op: in de avond van 2 mei liep ik in het Dämmelwald. Daar hoorde ik, vlak na elkaar, verschillende keren de roep van eerst het mannetje van de bosuil en één keer, maar onmiskenbaar, het vrouwtje. Ik werd deze dagen wel verwend op ornithologisch gebied!
Mijn tussendoorvakantie eindigde vlak vóór Dodenherdenking (ik had er tegen gereden om nog op tijd voor de televisie te zitten om acht uur; ik had geen zin om onderweg op een parkeerplaats de twee minuten stilte in acht te nemen, aangetast als die zou zijn door het voortrazende verkeer) en ook met een ornithologisch tintje:
Tijdens de twee minuten stilte op de Dam gebeurde gelukkig niet waarvoor ik had gevreesd: er werd niet geschreeuwd (nou ja, op de achtergrond, maar dat verstoorde het plechtstatige van het gezamenlijke zwijgen niet echt); er kliauwden alleen enkele meeuwen, maar dat paste juist bij de sfeer van het ogenblik: niet voor niets zei de joodse vrouw Etty Hillesum ergens in haar boek Het verstoorde leven van meeuwen: ‘Ze zijn als vrije gedachten in een wijde geest’. En daarmee kwam mijn vogelrijke vakantie en de Dodenherdenking (waarin immers ook joodse omgekomenen worden herdacht) mooi bij elkaar in dat moment van de krijsende meeuwen boven de Dam.
Om het helemaal in ornithologische stijl af te sluiten kwam ik op Bevrijdingsdag, tijdens het Leutjefestival voor mijn huis, na lange tijd mijn vogelvriend L. weer eens tegen. Het was een hartelijk weerzien en we spraken af binnenkort weer eens een vogelsessie te houden, zoals we dat in het verleden meerdere malen gedaan hadden. En daarmee stond mijn kleine week tussendoorvakantie van begin tot eind min of meer in het teken van vogels.
