Op de site van Geen Stijl (ja, die lees ik – zeer regelmatig zelfs!) las ik eergisteren (17 mei 2025) al dat Gerard Soeteman was overleden. En vandaag (19 mei 2025) staat er een in memoriam in De Volkskrant.
Gerard Soeteman, who the fuck is Gerard Soeteman? hoor ik veel van mijn lezers denken. Welnu, Soeteman schreef de scenario’s van bekende Nederlandse films als Spetters, Soldaat van Oranje, Zwartboek, Turks Fruit, Max Havelaar, de Vierde Man en De Aanslag.
Ik heb bijna al die bovengenoemde films gezien, maar daar wilde ik het nu niet over hebben. Naast zijn essentiële bijdragen aan die Neerlandse rolprenten schreef Soeteman ook het scenario van jeugdserie Floris die in het najaar van 1969 werd uitgezonden.
Destijds was die razend populair. Ga maar na: de eerste aflevering trok 2.790.000 kijkers en de derde aflevering ruim 3,5 miljoen kijkers (aldus Wikipedia). Het was wellicht de eerste serie die ik in mijn toen nog zeer prille bestaan – ik was destijds zes – mocht zien en zoals dat gaat met dingen die je voor het eerst in je leven ervaart, maakte Floris een diepe indruk op de ontvankelijke geest van de piepjonge André.
Natuurlijk, de makers lieten wel wat steekjes vallen (het schijnt zelfs dat de hoofdpersonen horloges droegen en er af en toe vliegtuigen overvlogen tijdens de opnames, maar dat kan ik op internet niet verifiëren), maar ach, als je zes bent en helemaal in de ban naar je favoriete serie op de televisie kijkt, vallen dat soort dingen je natuurlijk niet op.
Nee, mij zullen voor de rest van mijn leven beelden uit Floris bijblijven: de chirurgijns met hun doodenge maskers, Sindala die zogenaamd gek van de galg op de heuvel in een heideveld aan komt wankelen, de kwakzalver die ontmaskerd wordt omdat hij wagensmeer in zijn zalfjes heeft verwerkt, de narrenstaf waarmee Floris’ celgenoot gebraden kip spiest en naar zich toe haalt: als je die zwart-witbeelden na zoveel tijd terug zou zien, zou het er ongetwijfeld knullig uit zien, maar ze horen stuk voor stuk bij mijn vroege jeugd.
Daarom gaan we nu luisteren naar – voor mij – een onvervalst stukje jeugdsentiment: de themamuziek van Floris.
