Gisteren (19 december 2024) las ik dit bericht op 112 Groningen. ‘Nou, boeiuh!’ zullen jullie zeggen, ‘de dijkdoorgangen bij Delfzijl worden gesloten. Lekker belangrijk!’ En ik snap dat jullie dat zeggen. Maar dit bericht bracht mij een voor mij heel speciale dijkdoorgang in herinnering: die van Vierhuizen.
Ik kende die al uit mijn vroege jeugd, maar hij werd voor mij echt speciaal, toen ik er met mijn moeder liep. Het was in 2014, mijn vader was net gestorven en ik nam mijn moeder mee voor een ‘Tocht om de Noord’, zoals zij het noemde; voor haar een sentimental journey, een reis langs diverse plaatsen in de provincie Groningen waar zij warme herinneringen aan had.
Het waren namelijk plekken waar ze de eerste jaren van hun huwelijk samen met mijn vader had doorgebracht. Een daarvan was Vierhuizen (binnen het gezin Degen beter bekend als ‘Vaaierhoezen’, de Groningse schrijfwijze). Mijn vader begon daar zijn onderwijscarrière.
In het voorjaar, kort na het overlijden van mijn vader, liepen mijn moeder en ik door Vierhuizen. We wierpen een blik bij de school naar binnen waar mijn vader onderwijzer was geweest (zie de foto hieronder).
Daarna wandelden we verder naar de dijkdoorgang bij Vierhuizen. Ineens liet mijn moeder zich daar toen ontvallen ‘dat ze hier graag met de as van pap verstrooid zou willen worden, ‘als het zover was’.
Ik maakte hier eerst een mental note van en thuisgekomen maakte ik een tastbare aantekening (in rood) in mijn agenda. Ik meldde dit meteen daarna ook aan mijn broer en zus.
Helaas moesten wij kinderen deze laatste wens van mijn moeder niet al te lang na mijn ‘Tocht om de Noord’ uitvoeren. Mijn moeder stierf op 3 november 2015 en op 17 december (de geboortedag van mijn vader) van dat jaar gingen mijn broer, mijn zus en ik met de urnen van onze beide ouders naar Vierhuizen.
We wisten alle drie dat wat we nu gingen doen illegaal was. Het komt erop neer dat je as van een overledene niet zomaar overal mag uitstrooien, maar dat er dienaangaande een gedoogbeleid wordt gehanteerd (omdat de overheid ook wel inziet dat een streng handhavingsbeleid op dit gebied onmogelijk is). Voor de details verwijs ik naar erfwijzer.nl.
Alle drie zijn we niet gelovig, maar we vonden het passend om onze ouders in de buurt van hun geliefde eerste gezamenlijke woonstee in de dood weer symbolisch te verenigen.
Na deze plechtigheid gingen we in Restaurant ZK86 in Zoutkamp iets eten en drinken. Nou zeg, helemaal in lijn met de beschrijving van erfwijzer.nl!: ‘Zij verstrooien samen de as en sluiten hierna af door samen wat te gaan drinken of eten in een restaurant.’
O ja, nog even over de titel van deze weblogbijdrage: ‘coupure‘ betekent niet alleen ‘dijkdoorgang’, maar ook ‘afsnijding’.
Prachtig wederom en ook wel een beetje weemoed