We zoeken toevlucht onder zijn vleugels, lopen fakkeloptocht tegen het duister. De pantserhuid siddert van onze ondergebrachte angsten. Libellesnel schiet de kop links, rechts, links, wij roffelen zijn harteklop. De zeeslang duikt onder, komt op – en is dageraad. Wij werpen ons kleurig dekschild af, stappen uit in een schoongewassen…
Waar de duivelsstok in het water roert, waar de donderpad schuins uit de modder loert; Waar knistelkruid groeit, gamander, wiepeldoorn, waar oempig de roep klinkt van de dompelhoorn; Waar de loop over sluikpaden ploddig gaat, waar de tijdsstroom hangen blijft achter het verlaat Daar ligt het onland van de Gieselgeer.…
Geruisloos van de liefde afgedreven stoot ik tegen haar naam. Ik moest haar lichaam uit handen geven haar laten lopen het schoolplein af. Buiten mij is ze grijs geworden. Ik houd haar vast in kastanjebruin. In het verlengde van de laatste wegwijzer hadden wij de vrije taal moeten opzoeken. Als…
Voorjaarsmoeheid Zomerloomte Herfstdepressie Winterslaap. Zo komen we het jaar wel door. © André Degen
Ieder jaar, na de vakantie, in augustus stromen de klassen boordevol bruisend leven, nieuw en jong… Hij peinst, mijmert en zijn blik rust es op een beeldschoon, vroegrijp meisje. Maar: heel even. Of een golf van eeuwige jeugd op hem toerolt, zo ondergaat hij de komst van de verse klas.…
Ik heb de liefde tot nu toe redelijk buiten mijn gedichten weten te houden. In de rest van mijn oeuvre blijft dat de rode draad die mij uit het doolhof houdt. © André Degen
De zon zet aan een kuur van mildheid te ondergaan in het wijkgroen waar jong en oud door elkaar lopen. Een meisje dat gelukkig nog niet beseft hoe moeizaam jeugdig zijn later zal gaan pakt de pet af van een politieman. Hij spreekt haar aan laat schutterig zijn gezag afzetten…
Jongens en meisjes van groep acht jullie hebben torenhoog voor ons gezongen. Nog eenmaal bijeen gekomen op een podium dat jullie nog maar net kan bergen. Tussen het handengeklap van onze staande ovatie houden we jullie nog even vast. Jongens en meisjes van groep acht houdt de weemoed nog even…
Ik stap La Grâce binnen en zie hem zitten verzakt en verzopen. Als ik hem aanspreek neemt Matroos Vos zorgzaam het boek dat hij las uit zijn handen, behoedzaam zoals een zuster bij een geesteszieke. Ik vraag of hij een paar minuten voor mij heeft. Maar hij houdt geen audiëntie…
Fier rechtop meldt ze haar vriendin: ‘k Heb een her.’ Een her… Ik wou dat ik een her kreeg. Nou ja, ik ‘her’ ook: Herzie oude meningen herhaal verschaalde grappen herroep oude beweringen herkauw oude stof. Nee, dan zij: Haar zal alles lukken als ze maar blijft geloven in haar…
