Vandaag (8 juli 2022) werd de wereld opgeschrikt door de moordaanslag op de oud-prmier van Japan, Shinzo Abe. Het gebeurde tijdens een verkiezingstoespraak die Ab hield voor de aanstaande Senaatsverkiezingen, een gebeurtenis die gewoonlijk volledig geruisloos voorbijgaat aan ons land.
Abe sprak de speech uit in Nara, een heilige stad in het zuiden op het eiland Honshu dat in de achtste eeuw onder de naam Heijō enkele decennia de hoofdstad van Japan was, onder keizerin Gemnei. Sikaherten waren daar heilig en zouden in Nara altijd een speciale status houden. Zoals het staat in een Volkskrant-artikel uit januari 2020: ‘Nara blééf de hoofdstad van een Japans hertenrijk.’
Ikzelf heb heel wat minder lugubere associaties met Nara. Ik was er namelijk negentien jaar geleden, tijdens mijn laatste rugzakvakantie. Nou ja, semi-rugzakvakantie. Zoals ik het schreef in mijn vakantiedagboek van dat jaar: ‘Echt backpacken, zoals in the good old days, was wat we tijdens deze vakantie deden natuurlijk niet, maar het komt er wel aangenaam dicht bij in de buurt.’
Mijn vrouw was namelijk net twee maanden zwanger van onze zoon en hoewel hij nog onzichtbaar was, liep hij bij elke stap al met ons mee en hij bepaalde tijdens ons verblijf ons leefritme: als mijn vrouw acuut een hongerklop kreeg, moesten we wat gaan eten, als zij langzaamaan liep, paste ik me aan haar snelheid aan en als zij ’s avonds vroeg naar bed wilde, volgde ik haar daarin uit solidariteit (godsamme, dat klinkt wel héél braaf, realiseer ik me nu!).
Dat haar zwangerschap er debet aan was dat ik de heilige berg/vulkaan Fuji niet heb beklommen en naar alle waarschijnlijkheid nooit zál beklimmen, neem ik graag op de koop toe. Met de komst van onze zoon brak namelijk een periode aan die ik voor geen goud had willen missen. Maar hoe dan ook, het feit dat wij voortaan als gezin door het leven zouden gaan betekende wel dat er voor altijd een einde kwam aan de tijd dat mijn vrouw en ik met ons tweeën de wereld introkken.
Ik keek over de daklijsten van tempels heen, de verte in… uit die verte zou onze zoon ook komen en dat was goed… maar nooit zouden Margreet en ik meer met ons tweeën landen als Cambodja, Chili Peru, Tahiti of Paaseiland bezoeken… hun namen zouden even opklinken als gongslagen en dan weer wegsterven… het was voorbij, voorgoed voorbij… ik voelde weemoed die geen weemoed mocht zijn, maar die er was omdat de tijd nu eenmaal vergleed… de backpacking days waren een zeer belangrijke periode van ons leven geweest, maar ze lagen achter ons, in een heiige verte…
Ik schreef zojuist trouwens wel dat ik de Fujiyama hoogstwaarschijnlijk nooit meer zal beklimmen, maar tot mijn eigen verbazing lees ik op 12 augustus 2003 in mijn vakantiedagboek: ‘…ik heb altijd het merkwaardige gevoel gehad dat ik ooit nog wel eens zou terugkomen in het Land van de Rijzende Zon.’ We zullen zien. De reislust in mij is nog lang niet gedoofd, dus daar zal het niet aan liggen.
