Vandaag (25 juni 2022) kom ik terug op een artikel dat eergisteren in De Volkskrant stond: ‘Hoe vind ik de perfecte wandelschoen?’ Goeie vraag.
Als je bij Google ‘Waar moet ik op letten als ik wandelschoenen koop?’ intikt, dan krijg je best veel hits.
Toen ik indertijd (1994) mijn eerste paar bergschoenen kocht voor de trek die ik dat jaar zou maken in Nepal heb ik mij niet zo uitgebreid georiënteerd: ik wist eigenlijk wel welk merk ik wilde hebben: Meindl. Dat heette de Rolls Royce onder de bergschoenen te zijn en ik wilde toen gewoon de beste bergschoenen hebben (ik was in die tijd financieel nog wat onbezorgder).
Drieëntwintig jaar lang hebben mijn Meindl-bergschoenen mij trouw talloze hellingen op en af gedragen, In Nepal, China, Mexico, de Far West, Tibet, op IJsland en in Japan. Vele honderden kilometers hebben ze mij alle steun geboden, mij gevoerd over stenige, stoffige bergpaadjes in de Pyreneeën, de Alpen, de Pico de Europa in Noord-West-Spanje, de Dolomieten en de Alpen, door beekjes en over gletsjers.
Maar in de zomer van 2017 was hun rol uitgespeeld. Ik was toen in de Abruzzen, maakte diverse bergwandelingen en tijdens een van zo’n tocht te voet door het hooggebergte scheurde de zool van mijn rechterschoen ineens finaal los. Hij bleek niet meer vast te lijmen of te naaien. Ik moest op zoek naar andere bergschoenen – en snel. Ik vroeg aan de campingbaas waar ik die het best kon kopen. Hij had tenslotte naar eigen zeggen de Mount Everest beklommen en dan weet je wel wat je in hooggebergte aan je voeten moet doen.
Dat klopte. Hij verwees mij naar een stadje in de buurt, Pescasserolli. Daar zat – wat in goed Nederlands heet – een outdoor equipment store. De eigenaar daarvan was een vriend van hem, Franco, en met een handgeschreven briefje van hem zou ik nog een korting krijgen van veertig, vijftig euro, zo verzekerde campingbaas Passeta mij.
Dus ik naar Franco Sport in Pescasseroli. Toen ik de zaak binnenkwam, viel ik maar meteen met de deur in huis: had men ook Meindls? Nee, aldus Franco (oké, ik wist genoeg en wilde eigenlijk meteen rechtsomkeert maken), maar ik heb nog wel een ander merk. Hij kwam toen aanzetten met een (Italiaans) merk waar ik tot dan toe nooit van gehoord had: Aku.
Ik had er geen fiducie in (ik wilde Meindls! Dit kon toch niks zijn, zo’n onbekend merk?!) maar trok de Aku-bergschoenen toch maar aan, al was het alleen maar om verkoper Franco niet voor het hoofd te stoten. Ik vlijde ze om mijn voeten en… ‘kwam thuis’. Vanaf het eerste ogenblik sloten die schoenen perfect om mijn voeten en ik voelde mij er onmiddellijk in thuis. Ik was de Meindls als het ware op staande voet (pun intended) vergeten.
Voor de vorm paste ik nog twee andere soorten bergschoenen, maar die zaten nergens naar; het ene paar knelde bij de wreef en in de andere schoenen kantelde ik heel raar naar voren als ik begon te lopen.
Ik kocht dus de Aku’s. Zouden die mij, net als de zojuist door mij afgedankte Meindls, eveneens drieëntwintig jaar dragen ‘door berg en dal’? Nog eens drieëntwintig jaar… dan zou ik 77 zijn. Zou ik op die leeftijd nog (kwiek) in de bergen lopen? Zou ik dan überhaupt nog leven? Stel dat ik voortijdig dood zou gaan (kanker? een hartstilstand? een auto-ongeluk? Kiest u maar uit), dan zouden de nabestaanden zeggen: ‘Hij heeft niet veel lol van zijn bergschoenen gehad.’ Deze overpeinzing vervulde mij toen met een kortstondige weemoed.
Later, in het najaar van 2017, zou ik het daar met mijn Duitse zwager P…D… over hebben. Hij begreep precies wat ik bedoelde. ‘Das letzte Paar.’ Het besef dat je na dit paar bergschoenen nooit meer een ander paar zou hoeven kopen.
Binnenkort zak ik per trein af naar het Odenwald voor drie dagen wandelen. Duitsland stunt in de zomermaanden met het 9-Euro-Ticket. Met zo’n spotgoedkope Fahrkarte mag je echter alleen de regionale treinen nemen. Dat betekent voor mij dat ik op het traject Leer – Wiesloch (nabij Heidelberg) maar liefst vijf (!) keer moet overstappen en dat ik bijna negen uur moet boemelen…
Maar goed, daarna volgen drie dagen van urenlang wandelen door het Zwarte Woud bij Baden-Baden. En bij elke stap zal ik dan de juistheid voelen van mijn beslissing om in dat stadje in de Abruzzen mijn voeten toe te vertrouwen aan een onbekend merk bergschoenen.
