Een tot stilstand gekomen trein, dit keer geluk-
kig alleen vanwege rook en vonken van een
‘stroomafnemer’, de kabel tussen trein en boven-
leiding.
Vandaag (30 maart 2019) staat er een lang artikel in de weekendeditie van de Volkskrant over ‘het team incidentenbestrijding van ProRail’, een nogal versluierende benaming voor een groep mensen die ervoor moet zorgen dat het treinverkeer zo snel mogelijk weer op gang komt, wanneer een trein voortijdig tot stilstand is gekomen door een bommelding, een defect, een ontsporing of een zelfmoord. Al heet dat laatste, in hetzelfde versluierende taalgebruik, een ‘aanrijding met persoon’.
De reporter van de Volkskrant, die vijf dagen mee mocht met het team incidentenbestrijding, hoort op weg naar een incident de algemeen leider door de telefoon vragen aan de brandweer die al ter plaatse is: ‘Kun je iets zeggen over de fragmentatie van het slachtoffer?’ Oftewel: in hoeveel stukken ligt het lijk van de zelfmoordenaar rondom de spoorlijn?
Ja, het zijn rauwe zaken die voorbijkomen in het artikel. Zo lezen we op een gegeven moment: ‘In de trein zelf is altijd zeil aanwezig waarmee de machinist en de conducteur het stoffelijke overschot kunnen afdekken. Maar één stuk zeil is in dit geval niet genoeg.’ Dat laatste betekent dus dat het lichaam van de zelfmoordenaar ‘gefragmenteerd’ is.
Ander citaat: ‘Veel mensen denken dat bij een ‘aanrijding persoon’ het lichaam voor de trein ligt, zegt John. Maar het ligt er meestal achter, over honderden meters verspreid. Een ‘lang lijk’, noemen de incidentenbestrijders dat. Dit keer zijn het de begrafenisondernemers die met de lorrie en prikstokken het spoor op gaan, maar de incidentenbestrijders nemen die taak ook vaak op zich.’ De begrafenisondernemers hebben die prikstokken natuurlijk bij zich om delen van het uiteengereten lichaam van de grond op te prikken. Huiveringwekkend.
Na het lezen van het artikel wordt de reactie van een man waarover een N.S.-medewerkster mij eens vertelde nóg botter en ongevoeliger.
Ik kwam twee jaar geleden namelijk eens met de trein terug uit het zuiden van het land. Op het perron van station Nijmegen keek ik op de mededelingenborden, om te zien vanwaar mijn aansluitende trein zou vertrekken. Daarop stond dat er vertraging was op het traject Assen – Groningen in verband met een ‘aanrijding met persoon’. Drie simpele woordjes waarachter onpeilbaar leed schuilt.
Ik raakte hierover in gesprek met een N.S.-medewerkster. Zij vertelde mij dat er eens een treinreiziger bij haar was gekomen, witheet, omdat er vertraging was ontstaan in de trein waar hij zat. Toen de N.S.-medewerkster hem had gezegd waardoor het oponthoud was ontstaan, namelijk door iemand die van de Waalbrug was gesprongen, had hij haar toegeblaft: ‘Kunnen ze dat niet buiten de spits doen?!’ De werkelijkheid is soms zo bizar dat het onwaarschijnlijk zou overkomen als je zo’n scène zelf zou verzinnen.
Ook in de categorie van ‘Ik verzin dit niet!’ is een geval dat ikzelf heb meegemaakt. Ik deed ergens in het midden van het land eens een workshop en kwam toen in gesprek met iemand die deed aan reïntegratie van mensen die door geestelijke problemen tijdelijk niet konden werken en weer in het arbeidsproces moesten worden geïntegreerd.
Zijn bedrijf, zo hoorde ik, stond niet ver van de plek van de workshop, pal aan de spoorlijn. Nu wilde het geval dat er ter hoogte van dat bedrijf diverse zelfmoordgevallen hadden plaatsgevonden van mensen die voor de trein waren gesprongen.
Toen liet de man mij zijn visitekaartje zien. Daarop stond, naast de gebruikelijke informatie en het logo, de pay-off, zeg maar de slagzin, van zijn bedrijf: ‘Zet je leven weer op de rails’. Toen ik die slogan las, kon ik niet nalaten wat grimmig te lachen om deze in dit verband toch wat wrange woordspeling, maar de baas van deze onderneming leek de dubbelzinnigheid van zijn reclamespreuk niet te vatten. Ik liet het er verder maar bij.
Blijkt maar weer eens dat de realiteit de fantasie vaak overstijgt qua bizarriteit. Je zou haast zeggen: het is zo onwaarschijnlijk dat het wel waar moet zijn.
