De rivier de Sauer/Sûre bij de Luxemburgs-Duitse grens (klik op de foto voor een VERGROTING)
Vandaag (23 oktober 2016) is het ‘het weer van alle mensen’, zoals onze Grote Volksschrijver Gerard Reve dat placht te noemen. Wat dat weertype precies inhoudt? Daarvoor laten wij de Oude Woordmeester zelf even aan het woord:
‘Wat is overigens dan dat ‘weder van alle mensen’? Het heeft iets onbestemds. Het is dan vrijwel windstil, en het is noch zeer koud noch zeer warm. Af en toe breekt de zon door, doch slechts voor heel kort en met een beknepen, okeren licht. Tegelijkertijd met die kortstondige verschijning van de zon verheft zich heel even een windvlaag, die proppen papier, zand en stof op de grond doet rondwervelen. Men moet dan denken aan vroeger en men gevoelt zich zeer sterfelijk.’ (Uit: Zondagmorgen zonder zorgen p.80).
Vooral die laatste zin gaat op voor deze grijze, wat druilerige zondag. Het is het eind van de herfstvakantie en daarin heb ik veel teruggedacht aan vroeger. En ach, dat ‘sterflijk gevoelen’ komt dan vanzelf, in het kielzog, mee. Want diverse mensen die een grote rol speelden tijdens die week vrijaf in het najaar rusten ondertussen onder Gods vleugelen.
De afgelopen week was ik in Luxemburg, het dwergstaatje, de speeltuin van Europa waar de meeste mensen gelukkig langs of doorheen razen, op weg naar échte landen als Frankrijk of Spanje. Ik heb er menig (herfst)vakantie doorgebracht. Met plezier, mag ik zeggen.
Voor mij was dit dus een sentimental journey, want vanaf 1975 (!) was Luxemburg voor mij synoniem voor herfstvakantie-met-het-hele-gezin, oudewijvenzomer, bossen in schitterende herfsttooi, lange wandelingen en vredig lezen in een vakantiehuisje terwijl de klokken in het dorp langdurig beierden en het bier in de flesjes hoppig hopte. Kortom, allemaal elementen die een dromerige, romantische puberjongen doen zwijmelen.
De afgelopen herfstvakantie deed die tijden enigszins herleven. Enigszins, want mijn vader en moeder zijn inmiddels dood en ook de vrouw van wie mijn ouders het vakantiehuisje huurden is afgelopen jaar overleden.
Toch was het ‘Luxemburg-gevoel’ bij mij nog intact. Het lopen langs de Sauer, waar af en toe een meerkoet het zwart-koude kleed open ritst door vliegend over het wateroppervlak te lopen, de zonsondergang die in dunne scherven door het bos gespiegeld wordt, een rat die bedaard zijn rimpel-v in het water schrijft, de beierende klokken in het boerendorpje vlakbij… het was niet te geloven dat in ruim veertig jaar de sfeer in het dorpje R… en zijn omgeving bijna onaangetast was gebleven.
Ik ben geen conservatief c.q. reactionair, maar ik geef eerlijk toe dat ik blij ben dat Luxemburg in de luwte van het wereldgewoel vrijwel onveranderd is gebleven. En ik hoop dat het landje – en dan de omgeving van R… in het bijzonder – nog lang zo blijft.
