Vandaag (15 maart 2016) staat er in De Volkskrant het artikel Doe jezelf eens een biografie cadeau van Margriet Oostveen (wie het helemaal wil lezen, klikt hier, HIER en HIERRR)
In dit artikel gaat het over ‘gewone’ mensen die een biograaf/ghostwriter inhuren om hun levensverhaal te boek te stellen. Memoires, maar dan geschreven door een ander. Het past in het huidige tijdsgewricht, waarin mensen hun leven met anderen delen via Facebook.
Het deed me denken aan een project waarin ik me, bijna dertig jaar geleden, onbesuisd stortte (ach ja, ik was nog jong en onbezonnen). Ik las in de krant onder de rubriek Oproepen: ‘Gezocht – schrijver voor een interessante levensloop’. Was getekend Tatyana Kallus (ze is wel en niet vindbaar in Cyberspace).
Ik belde haar op, maakte een afspraak (zonder te informeren naar de eventuele verdiensten…), kocht een treinkaartje en aanvaardde de reis naar Roermond. Onderweg kocht ik een Honki Tonki-maaltijd (de naam alleen al) in een troosteloze restauratie en belde na ruim drie uur aan bij de Heinsbergerweg.
Meteen bij binnenkomst in het door allerlei afstotelijke prullaria overvolle interieur overviel mij een gevoel dat het nooit meer goed zou komen, maar ik zette dapper door.
Mijn gastvrouw was een Duitse met een Russische vader die voor de revolutie gevlucht was en… ach, laat maar: ik had dit allemaal genoteerd en wilde vlijtig verder gaan met mijn optekenarbeid, toen mevrouw Kallus na de tweede of derde zin al plompverloren opmerkte dat ‘ze helemaal niets kon investeren’. ‘O’, zei ik koeltjes en legde mijn pen neer.
Chagrijnig zei mijn gastvrouw toen dat ‘ik mijn reiskosten wel vergoed zou willen hebben’. Deze voorzet kopte ik uiteraard netjes in en daarop vroeg ze of ik ook genoegen nam met Duitse marken. Ja hoor, vooral als we één-op-één rekenden. Ik was ook zo vrij de niet al te smakelijke Honki Tonki-maaltijd mee te nemen in mijn declaratie.
Met een gezicht als een oorwurm overhandigde mevrouw mij het geld en meteen daarop verliet ik het pand en beëindigde aldus mijn kortstondige bestaan als ghostwriter. Ik heb nooit meer iets van haar vernomen.
Omdat ik er nu toch was (en er niet snel weer zou komen), maakte ik er maar een dagje Roermond van. Ik bezocht een katholieke kerk, bestelde een een ijsco (ter plaatse uitgesproken als ‘ene ieskoo’) en beklom de Galgenberg, ooit de executieplaats van Roermond.
s’ Avonds bij thuiskomst in mijn ouderlijk huis hoorde ik van mijn moeder dat een jongen van de tennisclub waar ik toen lid van was zich had opgehangen. Nu ik dit opteken, ben ik dus in zekere zin toch weer een ghostwriter.
