Hierbij kom ik nog even terug op de dood van regisseur, producent, acteur, scenarioschrijver en kunstschilder David Lynch die drie dagen geleden (15 januari 2025) overleed.
Ik weet het, Lynch heeft veel meer gemaakt (waaronder de prachtige, ontroerende, in feite on-Lynchachtige film The Straight Story) , maar bovenal blijft hij voor mij de maker van Twin Peaks, ‘an American surrealist mystery-horror drama television series‘ die aan het begin van de jaren negentig razend populair was. Ik was niet zo’n grote fan als Paulien Cornelisse, maar ik heb menig ‘heerlijk avondje’ beleefd met deze ‘soap noir’ (zoals Lynch de serie zelfs eens omschreef).
Als ik mij het goed herinner, werd Twin Peaks altijd op vrijdagavond vertoond. Ik plofte trouwens ergens pas na twee, drie afleveringen in het eerste seizoen (van de in totaal drie). Op de een of andere manier hinderde het mij overigens niet dat ik de eerste paar afleveringen gemist had, terwijl die toch tamelijk cruciaal waren: het lijk van Laura Palmer wordt daarin gevonden en om de zoektocht van haar moordenaar draaide de hele serie.
De centrale vraag van de serie was ‘Who killed Laura Palmer?’ Maar tegelijk ging het de makers van Twin Peaks erom de soap noir zo lang mogelijk te rekken. Twin Peaks is een zogenaamde slow burn, een serie waarin de makers ruim de tijd nemen om allerlei verschillende karakters te introduceren en zich te laten ontwikkelen.
Slow burn-makers willen dat de kijker zich helemaal onderdompelt in de wereld die ze creëren en ze hopen dat hij daar zo lang mogelijk wil blijven. Zoals de website nofilmschool het verwoordt: ‘You know in the back of your head it’s taking longer than usual for the story to feel like it’s beginning, but you also like just hanging out in this world.’
In het geval van Twin Peaks ging het erom het antwoord op de vraag wie Laura Palmer had vermoord zo lang mogelijk uit te stellen, want als die vraag beantwoord zou zijn, zou de serie afgelopen zijn. ‘Om hem eerder te beantwoorden zou ongelooflijk kortzichtig zijn en de rest van Twin Peaks verpesten’, zo staat er te lezen op de website collider-com (wie kent het niet?).
Toch was het juist dit dat Bob Iger, hoofd van ABC Entertainment, dat Twin Peaks uitzond, eiste van David Lynch. Een doodzonde natuurlijk, want een CEO dient zich nooit of te nimmer te bemoeien met het creatieve proces, maar Iger deed dat dus wel. Het resultaat van zijn ingreep was dat de kijkcijfers tijdens de vertoning van het tweede seizoen van Twin Peaks dramatisch kelderden.
Iger gaf later trouwens toe dat zijn bemoeienis met seizoen twee rampzalig was voor het verdere verloop van het verhaal: “Daarna werd het verhaal een puinhoop. Er was geen motor die het verhaal voortstuwde nadat het mysterie was opgelost.”
De serie was niet meer te redden, ondanks een ‘spectaculaire seizoensfinale van seizoen 2, die de motor weer aanwakkerde’ in de woorden van collider-com en ABC trok de stekker eruit.
Met de film Twin Peaks: Fire walk with me die in 1992 verscheen als een prequel op de serie, revancheerde David Lynch zich. De film bevat trouwens een van engste scènes die ik ooit zag: in een nachtmerrieachtige scène, waarin Special Agent Cooper van vertrek naar vertrek loopt in de Red Room, verschijnt, met enge, lichtblauwe ogen, ineens Laura Palmer, het vermoorde meisje uit Twin Peaks. Ze begint plotseling bloedstollend te krijsen en Special Agent Cooper verlaat haastig de ruimte.
Omdat ik fan was van de serie keek ik naar de film, maar afgezien van de genoemde creepy scène is me er weinig van bijgebleven en voor mij voegde hij weinig toe aan de ijzersterke serie die mij menig avondje aan de buis gekluisterd hield.
Ik luister nog wel eens met weemoed naar de begintune van de serie met dat ontzettend leuke vogeltje (een ‘varied thrush’, oftewel een bonte lijster). De dood van David Lynch is helaas een goede aanleiding om terug te denken aan die lang vervlogen tijden waarin mijn vrouw en ik – nog op een kleine zwart-wittelevisie – gegrepen werden door de vreemde karakters die in Twin Peaks ronddwaalden, zoals The Log Lady, The man from another place en The Giant.
