Gisteren (28 september 2024) las ik de vaste bijdrage in het zaterdagmagazine van De Volkskrant van Hiske Versprille. Ze recenseert daarin allerlei restaurants in heel Nederland. In het artikel ‘Vrolijk Frans’ wordt de Franse bistro Lilou in Goes onder de loep genomen.
Wat mij in Versprilles bijdrage trof, waren dit keer niet de gangen en hun waardering van de culinair recensente; nee, ik werd getriggerd door haar enthousiasme voor het bereiden van de mediterrane drank pastis, waarbij ‘de transparante anijsdrank pastis’ door het bijgieten van water in een melkachtig, ondoorzichtig drankje verandert, ‘een transformatie van welhaast messiaanse proporties’, aldus Versprille nogal extatisch.
Ik moest door Versprilles aandacht voor de vervanger van de mythische drank absint terugdenken aan de zomervakanties met mijn ouders in het zuiden van Frankrijk en dan één in het bijzonder. Dat jaar – het zal ergens in de late jaren zeventig van de vorige eeuw geweest zijn – brachten wij enkele dagen door op een camping in de buurt van Agde, een badplaats in het uiterste zuiden van Frankrijk.
Ik moet tijdens die vakantie vijftien jaar oud geweest zijn. Tegenwoordig maken ouders zich – terecht – druk over hun comazuipende kinderen, maar wat ik mij uit de late zeventig herinner, is dat ik als vijftienjarige onbekommerd bier, wijn en pastis dronk. Dat laatste vond plaats op het terras van een café ergens aan de boulevard in Cap d’Agde.
Ik zat er met mijn vader en broer. Het zal ergens in de loop van de avond geweest zijn, toen de ober zich bij ons tafeltje opstelde met de voor de hand liggende vraag wat wij wilden drinken. Ik herinner me na al die jaren nog dat hij demonstratief op zijn horloge keek, toen ik een pastis bestelde.
Achteraf beschouwd een enigszins vreemde reactie, want pastis drink je als aperitief, eetlustopwekker, vóór het middag- of avondeten. En het had op het moment van bestellen toch zo kunnen zijn dat wij drieën na dat drankje nog een hapje waren gaan eten? Ach, het doet er niet zoveel toe; wat ertoe doet, is dat door de bijdrage van Hiske Versprille in het Volkskrant-magazine een dierbare herinnering van vele jaren geleden in mij naar boven kwam.
