Als zij lachte
ging de dag pas goed open.
Als zij naar buiten trad
kon de zon gaan werken
aan haar ondergang,
haar kus
zoog je een ruimte binnen
waar ademhalen
zonde was.
Zij gaf ons mannen
het nakijken.
Nooit liep zij gewoon
om ergens te komen;
zij trippelde
op een onzichtbaar koord
tussen twee afgronden
van gapende muilen.
In het grelle studiolicht
kon zij zich steeds minder
terugtrekken in haar schaduw.
Haar droom:
Naakt toegedekt worden
door een warmwiegende sneeuwbui
van mannenblikken
voor een ongestoorde slaap.
© André Degen
