Envelop met inhoud voor Teigetje

Een tamelijk jonge Reve met kroontjespen

Toegegeven, het is geen brekend nieuws -‘Er is groter nieuws denkbaar, dat weet ik’, schrijft Arjan Peters zelf al in zijn column ‘De wederkomst van Reves wonderpen’ in de Volkskrant van vandaag (31 oktober 2015)- maar voor de revianen onder ons is het een leuk weetje (als het artikel niet meer te lezen is dan kun je het ook hier tot je nemen (klik op de afbeelding om de tekst leesbaar te maken):

Na bijna een halve eeuw (47 jaar, om precies te zijn) is de kroontjespen waarmee Gerard Reve zijn terecht klassiek geworden prachtboek Nader tot u schreef en die hem in 1968 tijdens een rondleiding in zijn huis in het Friese Greonterp ontstolen is, namelijk teruggegeven; niet aan de rechtmatige eigenaar, aangezien die vanwege mortaliteitsredenen de pen niet in ontvangst kon nemen, maar aan de man die hem ooit zeer na stond: Teigetje aka Willem Bruno van Albada.

Ik vind het – hoewel een fervente reviaan, zoals trouwe lezertjes van dit weblog weten,- evenmin een opmerkelijk nieuwtje, maar wat me in het bericht fascineert is, ten eerste, dat de diefstal de man gedurende 47 jaar blijkbaar niet lekker blijft zitten en, ten tweede, dat voormalige partner Teigetje de onaanzienlijke pen na al die tijd herkent (‘Daar had hij nog altijd spijt van. Daarom overhandigde hij Tijger een envelop. Die herkende de penhouder en de onaanzienlijke pen waarmee Gerard destijds Nader tot U had geschreven.’)

Om dit heuglijke feit te vieren, schrijft Teigetje aan Arjan Peters,’signeer ik op maandagmiddag 14 december in Tresoar in Leeuwarden op Gerard zijn verjaardag, tijdens een feestelijke ontvangst met rode wijn, met deze literaire pen het boekje De Goede Dief, dat voor deze gelegenheid wordt gedrukt.’

Na bijna een halve eeuw keert het werktuig dat door Zijn hand werd geleid terug naar Zijn Schepper (nou ja, indirect); prachtig toch? En Reve schreef met die ontvreemde kroontjespen magistrale passages als deze:

‘Huize Algra, vrijdagmiddag 17 juli 1964. Ik weet, dat ik nog veel verder, zo ver als maar enigszins mogelijk is, zou moeten terugkeren in het Verleden, en dat ik tenslotte zelfs zou moeten proberen de grens van de nog gestalte hebbende herinnering te overschrijden, want daarachter moet, van de verschrikking die ‘dit rampzalig leven’ inhoudt, de verklaring te vinden zijn. Misschien zal het me, als ik nog lang genoeg leef en blijf volhouden, eens gelukken, zodat ik eindelijk de verregende, donkere beelden – soms in het per ongeluk tot stilstand gekomen apparaat door de gloeiende projectielamp bijna geheel in druipende stroop veranderd – zal kunnen duiden.’
(Uit: Brief uit het verleden, Nader tot u, p. 21)