Vandaag (30 mei 2023) staat er een uitgebreid artikel in De Volkskrant over het Pieterpad. De bekendste (en, naar mijn idee, de gevarieerdste) LAW (Langeafstandswandeling) van Nederland bestaat veertig jaar en dat is een journalistiek eerbetoon waard natuurlijk.
Was de Nederlandse variant van de Grote Routepaden/Grande Randonnée eerst een ‘linkse hobby’ voor knickerbockerdragers (voor de jongeren onder ons heb ik maar even een link toegevoegd voor de term ‘knickerbocker’), in de loop van tientallen is het Pieterpad geëvolueerd tot een hike waar ook een jong publiek een challenge in kan zien.
Wat is toch de aantrekkingskracht van het Pieterpad, dat miljoenen mensen het al gelopen hebben? ‘Mensen ervaren hoe mooi en fijn het is om de hele dag buiten te zijn, in de natuur en los van alle dagelijkse beslommeringen’, aldus Maarten Goorhuis, de zoon van Toos Goorhuis-Tjalsma, samen met Bertje Jens een van de founding mothers van het Pieterpad. En ja, ik denk dat hij daarmee de spijker op zijn kop slaat.
Ik heb inmiddels met goede vriend C. het hele Pieterpad gelopen (nou ja, op twee trajecten na: Groningen – Zuidlaren en Zuidlaren – Rolde, maar dat zijn twee afstanden die ik vanuit mijn woonplaats kan doen en ik kan dan met de bus weer terug naar het beginpunt gaan) en wij hebben inmiddels besloten om nu het Marskramerpad te gaan lopen samen.
Ook dat lijkt een gevarieerde LAW, dwars door Nederland en door gebieden die je niet aandoet als je het Pieterpad volgt. Maar ik ben bang dat ik er niet de gezellige, wat kneuterige sfeer aan zal treffen die mij gedurende al die zeventien jaren dat ik het Pieterpad heb gelopen zo dierbaar is geworden. Ik speel zelfs met de gedachte om ooit het Pieterpad gewoon nog eens te lopen. Wie weet, alleen…
Maar goed, ik moet het Marskramerpad natuurlijk een kans geven. ‘The proof of the pudding is in the eating’, zoals de Engelsen zeggen.
