Alsof de puinhoop in Groningen nog niet groot genoeg is (overal zijn omleidingen en werkzaamheden), is er vanaf eergisteren (11 mei 2023) Meikermis in de stad. Dat betekent dat de indeling van de markt voor tien dagen volledig op zijn kop staat. Help, waar staat mijn vaste kaaskraam! Dat werk.
Ik ben nooit een groot fan van kermissen geweest, maar toen mijn zoon in de ‘kermisgevoelige’ leeftijd zat (zo tussen zes en twaalf), ontkwam ik er als meelevende vader natuurlijk niet aan om hem mee te nemen naar de kermis en hem daar te laten genieten van allerlei attracties.
Zo ving hij plastic eendjes die ronddreven in een ton, met behulp van een lange stok met een haak aan het ene uiteinde, om de eendjes aan een ijzeren oogje uit die minivijver te tillen, zat in de draaimolen, mocht blik gooien en reed rondjes in een soort botsautootje op een minicircuit.
Later kwamen daar het spookhuis en de schiettent voor in de plaats. Wat een constante bleef in al die jaren, was de totale vreugdeloosheid die de attractiebeheerders uitstraalden.
Ik vond het werkelijk ongelooflijk dat je je werk met zo’n overduidelijk gebrek aan arbeidsvreugde en onvriendelijkheid ten opzichte van kleine kinderen kon uitvoeren. Dit inspireerde mij onlangs tot het onderstaande gedicht:
Kermis
Zij die de vrolijkheid exploiteren
ogen vreugdeloos
als meisjes van plezier.
De zwier wordt hier
mechanisch aangedreven.
Je stapt een zone in
met andere valuta.
Behendig grijpen de klauwen
in de onverwarmde couveuses
naast levenloze dieren.
Kinderen in de draaimolen ervaren
dat je vaak vergeefs tast
naar een pluim.
Hoeveel kogels je er ook doorheen jaagt
de knuffeltijgers hoog in de schiettent
blijven buiten schot.
In een ketel
wordt een roze wolk
van zoete leegheid
in elkaar gedraaid.
Een bak vol mensen
wordt door elkaar geschud
en weer neergekwakt
met goedvinden van henzelf.
In het glazen doolhof
doen mensen er lacherig over
dat ze niet kunnen ontsnappen
aan hun eigen spiegelbeeld.
In het spookhuis
blijft de horror
netjes in het spoor.
De karavaan van grijpers en tillers
trekt verder
onbetreurd.
© André Degen
