Op de site van Geen Stijl (ja, die lees ik – zeer regelmatig zelfs!) las ik eergisteren (17 mei 2025) al dat Gerard Soeteman was overleden. En vandaag (19 mei 2025) staat er een in memoriam in De Volkskrant. Gerard Soeteman, who the fuck is Gerard Soeteman? hoor ik veel…
De indianen vermaalden raaigraskorrelstot voedzame koekenproviand voor de strijd. Hun viel de geurniet meer opdie daar al hinglang voor de hemelhonden kwamen. (Wisten zij veeldat de Grote Gifgeestde tactiek toepastevan de verschroeide aarde) Zij kenden nog geen vuurwatergeen vuurwapens. Zij hadden zich teruggetrokkenop wat de beschaving voor henbraak liet liggen.…
Eergisteren (9 mei 2025) stond er een lang artikel in De Volkskrant in de rubriek Het Ideaal. In deze serie interviewt Fokke Obbema voor de Volkskrant mensen die hun leven aan een ideaal wijden. Ditmaal is de geïnterviewde ene Serv Wiemers, directeur van Open State Foundation, ‘een onafhankelijke stichting zonder…
Ik schraap mijn gezichtvan de spiegel.De afvoer is spreekbuisvan mijn vermoeidheid.Als ik opduikuit de wasbak,zijn mijn trekken dan weggespoeld?Ik hang mij opin de strop van fatsoenschuifel langsdichtgeplamuurde façades.De bus is een rijdende wachtkamer.Doordeweekser kan de dag niet zijn.Op de toetsenborden worden weerongehoorde rêverieën gespeeld.In mijn hoofd ligt grijze boetseerkleite grijp…
Een paar dagen geleden (6 of 7 mei 2025) stuitte ik op een bericht waarbij ik een sterk déjà vu-gevoel kreeg: ‘Werkloze 55-plusser solliciteert zich suf, met als enige zekerheid: ’Een afwijzing binnen 48 uur’. Het deed me namelijk denken aan een vergelijkbaar bericht dat ik tweeënhalf jaar geleden las:…
Mijn hart, we zijn nu eindelijk alleenver weg van de liefdeen haar open plekkenwaar geweien verstrikt raken.De liefde die harten alleen maaruit hun ritme brengt. Mijn hart, jij doet nugelijkmatig je werktijdens onze vaste ronde. Naarmate ik langer renstampen mijn voeten dit aantot vaste zekerheid: Dat ik mijn leven langtot…
Eergisteren (4 mei 2025) kwam ik terug van een korte tussendoorvakantie in Duitsland, het Odenwald om precies te zijn. Het was eigenlijk een familiebezoek, maar omdat ik in die vier dagen van mijn verblijf ook een paar stedentrips maakte (naar mijn geliefde plaats Heidelberg en – voor het eerst in…
Van de kaartlas ik een ode vooraan lippen, tong en mond. Elke gang een couplet,de ober en jijmijn enig gehoor. Verrassingsmenu;wij namen watde zon ons voorstoofde. Met amusesliet je mijmondjesmaatvoorproeven. Ik nam de wijnrouteslingerde langssappig groen om te landen ineilandjes van fondant. © André Degen
Leuk en herkenbaar artikel gisteren (23 april 2025) in De Volkskrant: ‘Wat als alles níét naar wens is? Zo overwin je klaagschaamte in de horeca’ van Gidi Heesakkers (in de dodebomenversie van De Volkskrant is de titel trouwens pakkender: ’t Is goed geklaagd’). Het gaat over de terughoudendheid die wij…
“La brune, c’est la vraie” Alsof een torpedozich in je longen boort,zoals een jazztrompetje oor binnenknalt. Voor wie de werkelijkheidongefilterddurft toe te laten. De nachturen lagen opeengepaktin een verkreukeld pakje Gitanestotdat iemand die de slaapvan zich afbliesze naar het licht trok. Met vuuradem bestreken discussieswerden afgetikt. De ware liefhebberbracht de…
